Wszystko ma swój czas
Są rozmowy, które czekają na swój czas wiele lat.
Ja mam taką właśnie za sobą.
Prawie całe życie na nią czekałam.
Mam wrażenie, że po nią tu przyjechałam.
Dziękuję mamo.
Euskirchen 11.09.2014
To esencja slow life. Dawać sobie czas. Czasami trzeba przeczekać różne etapy, przebić się przez kilka pancerzy i pozorów, pomilczeć, przekopać przeszłość (ale nie za głęboko), czasami wówczas uda się jednym zdaniem zmienić wszystko. I to jest istota, bo uciec jest najprościej, ale im bardziej uciekamy, tym bardziej gniecie to w serce. Jestem przeszczęśliwa, że udało nam się przetrwać to, co było potrzebne, żeby ta rozmowa mogła się odbyć. Najgorzej by było, gdyby do niej nigdy nie doszło.
Dzięki bogom.
so true!
OdpowiedzUsuńW szkolnych czasach miałam przyjaciółkę. Przyjaźń trwała do liceum. W tym czasie coś nas poróżniło, jakaś błahostka, której nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Jednak duma każdej z nas nie pozwoliła przejść obok bez rysy. Nasze drogi się rozeszły, każda poszła na studia,żyła swoim życiem, bez żadnego kontaktu. Straciłam wtedy swoją bratnią duszę, czułam że taka przyjaźń się już nie powtórzy, bo my dwie rozumiałyśmy się bez słów, potrafiąc ze sobą milczeć, śmiać się, płakać, dyskutować do rana na filozoficzne tematy. Na dobre i na złe. Tęskniłam za nią cały czas. Myśłałam często. Aż pewnego dnia obie dojrzałyśmy do spotkania. Okazało się, że M. czuła to samo co ja przez ten czas. Minęło 8 lat, a między nami w zasadzie nic się nie zmieniło. Jedyne czego żałowałyśmy- że ominęło nas tyle pięknych chwil wzajemnie. Ale czas był nam potrzebny. Każda "przewietrzyłą" swoją głowę, nabrała dystansu, przetrwiła, dojrzała, dorosła.. Przyjaźń znów trwa, ale jest jeszcze iękniejsza, dojrzalsza, z przestrzenią, która każda daje na swoje własne życie, za co najbardziej ją cenię! Dzięki Marzeno za ten tekst!
Ilko, tak, o takie coś mi chodziło. Pozdrawiam serdecznie:-)
Usuń