Kultura osobista

Kiedyś wszystko było proste. Obowiązywały jasne i proste zasady w komunikacji, korespondencji. Kultura osobista - albo ją ktoś miał, albo nie. Ja ciągle żyję mentalnie w tym świecie i dobrze mi tam. Jeśli piszę maila do kogoś, kogo nie znam, bądź nasza relacja nie przeszła na mniej oficjalną stopę używam zwrotu "Szanowny Panie" i tego sobie życzę w drugą stronę i na pewno nie będzie odebrane to jak przesadny dystans. Nie mam również problemu ze zwrotem "Witam Panią". 

Czasy się zmieniają. Nie zmienia to faktu, że nie powinien - a tak się dzieje - zmieniać się sposób prowadzenia korespondencji. Internet niebywale pozwala sobie na rozluźnienie obyczajów. I chociaż ciężko z tym walczyć, bo tak naprawdę autorytetów w zakresie bon tonu obecnie brak, przynajmniej przestały się udzielać, to myślę, że wielu osobom to nie pasuje, jak p. Michałowi Rusinkowi

Wiele osób w internecie oburzyło się na ten wywiad, co jest niezrozumiałe dla mnie i zastanawia tylko, czy ktoś w ogóle wpaja jeszcze dzieciom zasady, podstawowe zasady kultury osobistej. Tłumaczy, że spoufalanie się od pierwszych słów jest w niektórych okolicznościach po prostu niegrzeczne i nie będzie usprawiedliwione a przede wszystkim może zamknąć możliwość kontynuacji komunikacji, bo p. Rusinek ma zupełną rację nie reagując na maile rozpoczęte od "Witam". Można się na to obruszać, ale akurat na szczęście, jest to najlepsza metoda nauki kultury osobistej - nie zareagować na coś, co nam nie odpowiada w swojej formie. 

Ktoś uważa, że to sztywne? Jego prawo. Prawem adresata jest milczenie. W tych czasach spoufalanie ma na celu przede wszystkim wymuszenie od pierwszych słów bardzo bliskiej relacji, prawie jak telefon do przyjaciela "Słuchaj, Karol, mam sprawę". I co? I nic. Ja Cię wielce obcy adresacie nie znam, wódki z Tobą nie piłam, więc trochę szacunku na "dzień dobry".

To nigdy nie zaszkodzi, a może pomóc nastawić przychylnie odbiorcę. I rozluźnienie obyczajów tego nie zmieni, bo te zasady nie powstały po to, żeby komplikować życie, tylko właśnie po to, żeby budować relacje na szacunku. Spoufalenie musi odbywać się za obopólną zgodą, albo zostanie zignorowane. 

Szacunek powinien obowiązywać wszędzie i nie ma nic wspólnego ze stopniem wyluzowania, bo raczej oczywiste powinno być, że nasze wyluzowanie może komuś w danym momencie nie pasować i po prostu do siebie zrazimy. Czy to taki problem? :-)

Nie uczą tego w szkołach? Pewnie nie, skoro sami nauczyciele miewają z tym problem ze strony uczniów. Czy nie uczą tego rodzice? Nie wiem, ale wystarczy pooglądać "Surowych rodziców", żeby poczuć poziom kindersztuby, albo raczej jej braku. Ciekawe, kiedy ci młodzi ludzie zaczną to odczuwać i narzekać, że są niewidzialni dla świata, że ciężko coś załatwić, że kroś ich ciągle ignoruje, że nikt nie chce pomóc.  A wystarczy pokazać im najbardziej podstawowe zasady oceny sytuacji, okoliczności i dostosowania zwrotów, po tylko, żeby ich maile nie pozostawały bez odpowiedzi.
Ja osobiście mam dość duży promień sfery osobistej i łatwo mnie do czegoś zniechęcić przez zbytnie spoufalenie. Relacja to proces, jego uproszczenie, jak wspomniałam powinno być obopólne. Szacunek dla naprawdę wielu osób nie jest jeszcze martwym słowem. Dla mnie też jest na szczycie, jak staromodne to by nie  było.
PS. w razie wątpliwości zawsze wystarczy zapytać. O to też się nikt normalny nie obrazi. Z reguły ludzie okazują się bardziej otwarci, niż się może wydawać i sami szybko rozluźniają formalności. Naprawdę wszystko zależy od okoliczności, środowiska i człowieka. Ale ogólne zasady należy znać. Zastosowanie przychodzi w miarę używania.