Ciepło przytulenia

Idą Święta, dlatego chciałabym przypomnieć o tym, jak ważne jest przytulanie.

Jestem uzależniona od przytulania bliskich. Potrafię wszystko rzucić tylko po to, żeby się chociaż na chwilę przytulić. To tak cudowny gest. Dotyk jest nie bez powodu najważniejszym zmysłem, ale energia przytulenia jest nieporównywalna z niczym. Przytulanie jest obecne w moim życiu w megadawkach. Potrzebuję go prawie jak powietrza. 

Podobno są ludzie, którzy nie lubią się przytulać. Ba, mój dziadek taki jest, ale zupełnie lekceważę jego niechęć i  i tak się przytulam, bo wiem, z czego jego niechęć wynika. Pokolenie (po)wojenne ma swoje powody. Jak każde.  Trzeba umieć się z tym obchodzić. 

Kocham przytulać się do moich braci. Sięgam im obu do  brody i wtulenie się w nich jest dla mnie jak znikanie w ich ramionach. Tak jak kocham znikać w ramionach mamy. Tego będzie mi w Święta najbardziej brakować, ale cieszę się, że mam na miejscu M. i inne osoby, przecież również mi bliskie. Nie mam powodów do narzekania. Po prostu tęsknota jest dla mnie wpisana w te dni. Niby przywykłam, ale nie do końca, bo będąc z nimi tęsknię za tymi tutaj. I tak to jest. Od zawsze przez jakiś czas grinczuję święta, właśnie z tego powodu. Potem je kocham. Od pierwszej gwiazdki. Godzę się ze stanem rzeczy. 

Będę pamiętać też  o tych, których nie przytulę już na pewno nigdy. Nie w tym życiu. 

Święta są dla mnie celebrowaniem bliskości. Odłożenia oceniania relacji, zachowań, oczekiwań, tylko właśnie czystego docenienia bliskości. Tego, że jest. 

Kocham przytulanie. Na szczęście nie tylko ja :-)

To ludzkie? Mhm. To spróbowałabym nie przytulić mojego kota, gdy się tego domaga. No way. Nie ustąpi wciskając się z mruczeniem pod palce. Chyba mam podobnie. Wymuszam przytulanie jak kot. Może dlatego, że to dotyk jest dla mnie dowodem  bliskości i nic go nie zastąpi. 

Ale tak czy inaczej, życzę każdemu, kto to czuje, żeby te Święta były przytulne. 
To prawdziwe źródło spokoju i najbardziej slow gest, jaki może być. Przytulanie zatrzymuje czas.